Historia TurcoByzantina

· οὕτως ἀρχαιότεροι Ἑλλήνων Ἰουδαῖοι.

Ίναχος

1. ο σημαντικότερος ποταμός της αρχ. Αργολίδας

2. (μυθ.) γιος του Ωκεανού και της Τηθύος, πρώτος βασιλιάς του Άργους.



Argus Panoptes

(Greek: “All Seeing”), figure in Greek legend described variously as the son of Inachus, Agenor, or Arestor or as an aboriginal hero (autochthon). His surname derives from the hundred eyes in his head or all over his body. Argus was appointed by the goddess Hera to watch the cow into which Io (Hera's priestess) had been transformed, but he was slain by Hermes. His eyes were transferred by Hera to the tail of the peacock. This Argus was often confused with the son of Niobe who gave his name to the city of Argos.

Io

in Greek mythology, daughter of Inachus, the river god of Argos. Under the name of Callithyia, Io was regarded as the first priestess of Hera, the wife of Zeus. Zeus fell in love with her and, to protect her from the wrath of Hera, changed her into a white heifer. Hera persuaded Zeus to give her the heifer and sent Argus Panoptes (“the All-Seeing”) to watch her. Zeus thereupon sent the god Hermes, who lulled Argus to sleep and killed him. Hera then sent a gadfly to bother Io, who therefore wandered all over the earth, crossed the Ionian Sea, swam the strait that was thereafter known as the Bosporus (meaning Ox-Ford), and at last reached Egypt, where she was restored to her original form and became the mother of Epaphus.

Io was thus identified with the Egyptian goddess Isis, and Epaphus with Apis, the sacred bull. Epaphus was said to have been carried off by order of Hera to Byblos in Syria, where he was found again by Io. This part of the legend connects Io with the Syrian goddess Astarte. Both the Egyptian and the Syrian parts, in fact, reflect interchange with the East and the identification of foreign with Greek gods.

Φαραώ στην Αίγυπτο, όταν ο Μωυσής ήταν εκεί και κατά την Μεγάλη Έξοδο τών Ιουδαίων, φέρεται να ήταν ο Ραμσής Β'.

«Έξοδος» παραμένει ελληνική λέξη, όπως και η «Συναγωγή» και η «Μεσοποταμία».

Πάνω από χίλια χρόνια πριν τον Ραμσή Β' και τον Μωυσή, [πριν Αβραάμ γενέσθαι] η κάτω Αίγυπτος ήταν πολύ Ελληνική. Αυτός ο ανεκδιήγητος «Βυζαντινός Λόγιος και Ιστορικός» μάλλον δεν θα είχε διαβάσει (σπάραγμα από) τον Πλάτωνος «Κριτία». Αντιθέτως με την Άννα Κομνηνή η οποία δηλώνει (στο Προΐμιον τής Αλεξιάδας) γνώση τών Διαλόγων, όταν είχε απαλλαγεί από το γίνει σύζυγος κάποιου άλλου Δούκα, ίσως πρόγονο τού ιστορικού, τότε όταν οι Βυζαντινοί ηττήθησαν στο Μαντζικέρτ και πριν η Οξφόρδη [Βόσπορος] γίνει Κέντρο Ελληνικών Σπουδών, από τον Νορμανδό τυχωδιώκτη-μισθοφόρο τής Κάτω Ιταλίας [Roussel de Bailleul - Balliol], αυτόν που ο πατέρας της, Αλέξιος Κομνηνός, συνέλαβε και εκτόπισε.

* When a Norman mercenary, Roussel de Bailleul, rebelled and attempted to set up a separate kingdom in Asia Minor, the Byzantines called on the Turks for assistance in subduing him, facilitating the Turkish conquest of Asia Minor and the establishment of the Sultanate of Rūm. [Britannica]



Το Θεοκρατούμενο Βυζάντιο, σαφώς μεσουράνησε μέσα στην Σκοτεινή Περίοδο τού Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα [Dark Ages and Knights], συνεπώς οι περιορισμένες γνώσεις [παλαιάς] Ιστορίας τού Δούκα, ο οποίος αναφέρεται στον Ίναχο, μάλλον απεικονείζουν έναν Ιουδαϊκό Μανδύα να σκεπάζει τα Φωτεινό πρόσωπο τού Χριστού, συνεπώς, με τις χιλιάδες ή μυριάδες εξορύξεις οφθαλμών ανάμεσα στους Βυζάντιους [Βυζαντινούς], κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί για κάποιον Βυζαντινό Χριστιανισμό, αλλά μάλλον για κακή εφαρμογή Μωσαΐκού Νόμου με αποτέλεσμα την σκλάβωση τών Ελλήνων και τις περιπέτειες τής γλώσσας αυτών, μαζί με την εκτεταμένη καταστροφή Γραπτών και Μνημείων, υλικών και πνευματικών.

Συνεπώς, η πνευματικότητα τού Βυζαντίου, μάλλον λανθασμένο προσανατολισμό είχε, αποτέλεσμα τού οποίου ήταν οι Έλληνες σήμερα να 'χουν χάσει πολλά από αυτά που είχαν.

Η Ιστορία (γλώσσα) τού Μ. Δούκα στην «Historia TurcoByzantina» χαρακτηρίζεται από τους αγγλόφωνους (τής Encycl. Britannica) ως vernacular, με τον ίδιο όρο χαρακτηρίζουν και την ποίηση τής Σαπφούς, τής ποήτριας που πρώτη έγραψε την λέξη «αειπάρθενος». Τώρα στην Ερεσό αγωνίζονται για το όνομα τής Λέσβου, να αποκαταστήσουν τις ζημιές τού Αριστοφάνη με τις Λεσβιάζουσες [Αὕτη ποθ΄ ἡ Μοῦσ΄ οὐκ ἐλεσβίαζεν, οὔ.] και 'γω να καταλάβω ποια ανοησία γέμισε τον νου τού ανεκδιήγητου αυτού Βυζαντινού και εάν το υπόλοιπο (άγνωστο μέρος) τού Κριτία, βρίσκεται κάπου (ίσως ανάμεσα στα σπαράγματα τής Οξυρύγχου στην Οξφόρδη), αλλά και εάν ο Αριστοφάνης συσχέτιζε τις Μούσες με την Σαπφώ, λυρικά ή άλλως πως.

Επίσης ερευνητέο είναι, κατά πόσο το Μεγάλο Σχίσμα τού 1054 έχει κοινά στοιχεία με την Άλωση τού 1204, με τον Πόλεμο τής Κριμαίας τού 1854, την αμαχητί παράδοση τής Ανατολικής Θράκης το 1922-23 (από Ν. Πλαστήρα και Ε. Βενιζέλο στα Μουδανιά, στον Ελλήσποντο), την μετονομασία τής Βαρντάρσκα σε Μακεδονία το 1945-46 (από Τσώρτσιλ και Τίτο) και την προσπάθεια δημιουργίας Σλαβομακεδονικών εθνικών στοιχείων, τη διάλυση τής Γιουγκοσλαβίας το 1989-90 και τους βομβαρδισμούς σε Σερβία και Κοσσυφοπέδιο την Μεγάλη Εβδομάδα τού 1999 από αεροπλάνα τής Βόρειο Ατλαντικής Συμμαχίας, καθ' υπόδειξη μιας καθολικής κρύπτο-Ιουδαίας.

Πριν οι Πολυεθνικές γιγαντωθούν και ο θεσμός τών υπεράκτιων εταιριών νομιμοποιηθεί παγκοσμίως, οι «Ξυπόλυτοι» έκαναν την Ανταλλαγή, αλλά τα ανταλλαγέντα και ανταλαχθέντα τής Κρήτης, Λέσβου και Θράκης, ποτέ δεν μοιράσθηκαν δικαίως στους πρόσφυγες (ποτέ δεν δημοσιεύθηκε ισολογισμός ανταλλαξίμων), οι κανόνες αναδασμού σαφώς δεν μπορεί να έχουν ισοσκελισθεί. Οι Τούρκοι τής Κρήτης πήραν περιουσίες Αιολέων, αλλά κανένας πρόσφυγας τών Κυδωνιών στη Λέσβο, δεν πήρε πρώην περιουσία Τούρκου στην Κρήτη.

Άλλοι νεο-Ραγιάδες πρόσφατα έκλεψαν τους πόρους τού Κτηματολογίου και άλλοι νέο-Ραγιάδες σοφίσθησαν τρόπους εισπράξεως νέων εσόδων, αντί να ψηφιοποιήσουν τα υπάρχοντα Συμβολαογραφεία και Υποθηκοφυλακεία (αμφότερα δημόσια «κλειστά επαγγέλματα» ιδιωτών) και με τον καιρό αυτομάτως να δημιουργηθεί μια Βάση Δεδομένων Ελληνικής γης και περιουσιών, αγρών και δασών.

Οι ραγιάδες τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν είχαν δικαίωμα ιδιοκτησίας, μόνοι διαχειριστές γης των ραγιάδων, ήταν αυτοί οι Μητροπολίτες πού (προ)αγόραζαν τα αποκλειστικά δικαιώματα μιας περιοχής από τον Σουλτάνο και την Υψηλή Πύλη. Έτσι έχουμε τον εκκλησιαστικό όρο «εισπήδηση» κάτι αντίστοιχο με τον δικαστικό όρο δικαιοδοσία (jurisdiction) και τον εμπορικό «αποκλειστική περιοχή (area) αντιπροσωπείας». Αυτές οι αποκλειστικότητες οδήγησαν στις Συντεχνίες (Σιωνιστικές Στοές και Λέσχες), στα «κλειστά επαγγέλματα» (μεταφορέα, σαπουνωποιού, αρτοποιού, ποτοποιού, λιμενεργάτη, μικροπωλητού, περιπτερούχου κ.α.) στην πώληση αέρος και εξυπηρετήσεως και γενικώς στην μη-ανάπτυξη κάθε κοινωνίας, γλώσσας, οικονομίας και πολιτισμού.